Ludzie Północy wierzyli, że ich pismo pozwala odkrywać zagadki Wszechświata – miejsca bezgranicznego, niepojętego, tajemniczego. Magicznego. Wśród baśni i legend o podbojach Wikingów oraz napaściach Germanów znajdują się opisy tajemnych technik przepowiadania przyszłości. Choć nie zachował się żaden pełnowartościowy opis ceremonii wróżenia pewne jest, że znaki runiczne odgrywały w nim główną rolę.
Na drewnianych i kamiennych kostkach
Mówi się, że nasze przeznaczenie jest lub nie jest (w zależności od poglądów danej osoby) wyryte w skale. Skandynawowie potraktowali tę prawdę raczej dosłownie, opracowując system symboli runicznych mających, poza warstwą fonetyczną, również dosłowne znaczenie i umieszczając je na kamieniach wróżebnych.
Określonym znakom odpowiadały konkretne pojęcia, z którymi wiązano szereg uniwersalnych skojarzeń, np. wojownika z odwagą, walecznością, męstwem. Jeżeli w trakcie rzutu kamieniami jednym z trzech wybranych elementów był właśnie wojownik, odpowiednio interpretowano to w zależności od sytuacji osoby pragnącej poznać swój los.
Wielu ezoteryków we współczesnym świecie opracowało własne systemu wróżenia na podstawie historycznych zapisków oraz innych metod wróżbiarstwa. W zależności od tego, na czym się skupiają, proces interpretowania znaków może wyglądać nieco inaczej dla każdego specjalisty.
